Het begin van 2024 voelde alsof ik verdwaald was in een donker bos. Angstig en onzeker over de toekomst. Door velen werd ik ondersteund, zowel op relationeel als financieel vlak. Toch voelde ik mij vaak eenzaam.

Het onderscheid tussen wat ik moest doen en wat ik zelf écht wilde, was onduidelijk. Er werden doelen gesteld, maar het ontbrak mij aan echte dromen.

Een van die doelen was het behalen van de olympische quota, wat nauw samenhing met het behoud van mijn professioneel topsportcontract bij Sport Vlaanderen. De ondersteuning tot juni was waardevol en apprecieerde ik enorm, maar in mijn hoofd voelde het doel onrealistisch. Ik begon te twijfelen of ik er nog voldoening uithaalde. Waren al die dagen weg van huis het nog wel waard?

Velen gaven mij advies, maar dat wat een baken van licht bracht, kwam uit een onverwachte hoek.

Het was geen advies, maar eerder de voorbeelden die mij getoond werden.

Door de nieuwe doelen kwam ik in een groep terecht vol jeugdig enthousiasme. Atleten die dromen van een professioneel topsportleven, zoals ik dat ooit heb mogen ervaren. Ieder van hen had nog die ontembare vlam in hun hart. Elk met hun eigen uitdagingen lieten ze mij zien wat het betekent om aan het begin van een topsportcarrière te staan.

In juni werd duidelijk dat mijn contract niet verlengd zou worden. Op dat moment besloot ik om even de tijd te nemen om alles op een rij te zetten. Om mijn eigen pad terug te vinden.

Ik waagde de sprong om mijn eigen podcast te starten: Project Dromer. Een project waarin we luisteren naar de verhalen van mede-dromers en delen wat hen uitdaagt en motiveert.

Elke aflevering vulde mij met energie. Het deed mij beseffen waar het pad naar een droom uit bestaat: de schoonheid van de moeilijkheden, de uitdagingen, en de betekenis van het durven dromen.

Langzaam keerde mijn drang om te trainen terug. Zoals vele jaren geleden trainde ik die zomer weer op de club en deed ik mee aan de nationale wedstrijden. Goede resultaten bleven uit, maar de positieve ervaringen brachten mij wel tot reflectie.

In het begin van mijn professionele carrière werd mij wel eens gezegd dat ik een ongeleid projectiel was. Een raket zonder richting. Jarenlang heb ik geprobeerd mijzelf te vormen tot een professionele atleet die mooi binnen de lijntjes kleurt. Maar mijn jonge ploeggenoten en de dromers waarmee ik het afgelopen jaar in contact ben gekomen, hebben mij iets belangrijks doen inzien.

Ja, ik sta weer aan de start. Maar oh, wat houd ik van uitdagingen. Ik heb nog vele dromen en talloze mogelijkheden. De vlam brandt opnieuw, zoals het vele jaren geleden deed. 

Bestemming? Geen idee… Het enige dat ik weet: Ik ben een raket!